Moskvich 412, το θρυλικό αυτοκίνητο του παρελθόντος

2024 Συγγραφέας: Erin Ralphs | [email protected]. Τελευταία τροποποίηση: 2024-02-19 13:54

Το αυτοκίνητο Moskvich 412 είναι το έκτο μοντέλο μιας μεγάλης οικογένειας Μοσχοβιτών που παράγεται σε διαφορετικά χρόνια στα εργοστάσια της MZMA και της AZLK. Η συντομογραφία και το όνομα δεν έπαιξαν σημαντικό ρόλο, τα αυτοκίνητα παράγονταν μέτρια, οι οικονομικές συνθήκες στο εργοστάσιο ήταν δύσκολες, δεν υπήρχαν αρκετά χρήματα για ανάπτυξη. Μετά την παραγωγή μιας σειράς φορτηγών GAZ-AA το 38-40, αμέσως μετά την έναρξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, το εργοστάσιο μεταφέρθηκε στην παραγωγή στρατιωτικών παραγγελιών και με το τέλος του πολέμου, η παραγωγή του Moskvich - Ξεκίνησε το αυτοκίνητο 400, το πρωτότυπο του οποίου θεωρήθηκε το γερμανικό Opel-Kadet K38.

Το 1954, η επιχείρηση MZMA μεταπήδησε εντελώς στην παραγωγή ενός εγχώριου ανεπτυγμένου αυτοκινήτου, του Moskvich 401, το οποίο άρχισε να παράγεται σε βιομηχανική κλίμακα. Δεδομένου ότι δεν υπήρχαν αυτοκίνητα στην ΕΣΣΔ εκείνη την εποχή, το Moskvich-401 ήταν πολύ βολικό. Σε δύο χρόνια κυκλοφόρησαν 2 εκατομμύρια αντίτυπα. Μετά το τέλος της σειριακής παραγωγής του μοντέλου 401, κυκλοφόρησε το Moskvich 402, το οποίο επίσης παρήχθη για δύο χρόνια. Και το 1958, το Moskvich 407, μια βελτιωμένη έκδοση του προηγούμενου μοντέλου, βγήκε από τη γραμμή συναρμολόγησης. Και πίσω τουμπήκε στην παραγωγή και το Moskvich 403, το οποίο δεν έχει σημαντικές διαφορές, αλλά και πάλι αναπλήρωσε την οικογένεια των Σοβιετικών «Μοσχοβιτών».

Και τελικά, το 1964, ξεκίνησε η παραγωγή ενός βασικά νέου αυτοκινήτου, του Moskvich 408, στο εργοστάσιο MZMA. Το αυτοκίνητο διέφερε κυρίως στο αμάξωμα, στα περιγράμματα του οποίου δεν υπήρχαν πλέον τα συνηθισμένα στρογγυλεμένα σχήματα. Το αμάξωμα του Moskvich 408 ήταν γρήγορης πτήσης, έμοιαζε με μινιατούρες αμερικανικές λιμουζίνες και ήταν ελαφρώς «καρφωμένο στο έδαφος». Το εσωτερικό του αυτοκινήτου ήταν ακόμα στενό, έπρεπε να κάθεσαι όρθιος, ανίκανος να κινηθείς. Αλλά οι Σοβιετικοί σχεδιαστές της δεκαετίας του εξήντα και του εβδομήντα δεν εξέτασαν καν έναν τέτοιο παράγοντα όπως την άνεση του επιβάτη και του οδηγού στην καμπίνα, για να μην αναφέρουμε κάποιο είδος εργονομικής προσέγγισης για την επίλυση του προβλήματος.

Όταν ολοκληρώθηκε η ανάπτυξη του επόμενου μοντέλου το 1967, το νέο αυτοκίνητο Moskvich 412, τα χαρακτηριστικά του οποίου συνολικά διέφεραν ελαφρώς από το προηγούμενο μοντέλο, έλαβε το ίδιο αμάξωμα με το 408. Ωστόσο, τα χαρακτηριστικά οδήγησης του δύο μοντέλα ήταν διαφορετικά, περισσότερο ο ισχυρός κινητήρας Moskvich 412 πρόσθεσε σημαντικά δυναμική στο αυτοκίνητο, βελτιώθηκε η απόδοση ταχύτητας, παράλληλα με την αύξηση της ταχύτητας, βελτιώθηκε το σύστημα πέδησης. Το αυτοκίνητο γινόταν όλο και πιο ανταγωνιστικό σε σύγκριση με τα ξένα ανάλογα, αλλά του έλειπαν πόντους για λειτουργική ασφάλεια. Ωστόσο, το Moskvich-412 εξήχθη με επιτυχία σε πολλές χώρες του σοσιαλιστικού στρατοπέδου και σε αρκετά μεγάλες ποσότητες.

Για πολύ καιρό στο εργοστάσιο της AZLK, που έχει ήδη μετονομαστεί από το πρώην MZMA, παράγονταν και τα δύο μοντέλα, το Moskvich 412 παρήχθη σε μεγαλύτερες ποσότητες. Η ενοποίηση ήταν σχεδόν εκατό τοις εκατό και η συναρμολόγηση των μηχανών επιταχύνθηκε κάθε μέρα. Εκείνη την εποχή δεν υπήρχαν αυτόματα κιβώτια ταχυτήτων και στο Moskvich 412 εγκαταστάθηκε ένα χειροκίνητο τεσσάρων ταχυτήτων, το αυτοκίνητο ήταν πάντα πισωκίνητο με ξηρό συμπλέκτη δίσκου, άξονας προπέλας με σταυρό βελόνας, υποειδές πλανητικό πίσω άξονα και δύο διαφοροποιημένοι άξονες.

Το συνολικό μήκος του αμαξώματος του αυτοκινήτου Moskvich 412 ήταν 4252 mm, με πλάτος 1552 mm και διάκενο 175 mm. Οι διαστάσεις είναι αρκετά μέτριες, αλλά εκείνα τα χρόνια ολόκληρη η αυτοκινητοβιομηχανία επικεντρωνόταν στην παραγωγή μικρών αυτοκινήτων, πράγμα που σήμαινε ότι τα αυτοκίνητα έπρεπε να είναι συμπαγή. Η μπροστινή ανάρτηση του Moskvich 412 συναρμολογήθηκε σε αθόρυβα μπλοκ, με δύο ρουλεμάν. Από όλες τις μονάδες, μόνο το κιβώτιο ταχυτήτων προκάλεσε παράπονα, τα οποία συχνά απέτυχαν. Το υπόλοιπο αυτοκίνητο Moskvich 412, οι κριτικές του οποίου είναι γενικά καλές, αναγνωρίστηκε ως αξιόπιστο και μοντέρνο.