Ιστορία της σοβιετικής αυτοκινητοβιομηχανίας. Μηχανοκίνητο βαγόνι "SZD"

2024 Συγγραφέας: Erin Ralphs | [email protected]. Τελευταία τροποποίηση: 2024-02-19 13:47

Στην ιστορία της εγχώριας αυτοκινητοβιομηχανίας, ενδιαφέροντα αυτοκίνητα καταλαμβάνουν τη θέση τους - μηχανοκίνητα βαγόνια. Παρόμοια κατ' αρχήν με τα αυτοκίνητα και τις μοτοσικλέτες, δεν είναι εγγενώς ούτε το ένα ούτε το άλλο. Ο τελευταίος εκπρόσωπος αυτής της κατηγορίας αυτοκινήτων ήταν το μηχανοκίνητο καρότσι SZD. Κατάφερε να αντέξει στην παραγωγή μέχρι το 1997. Τι είναι αυτή η μονάδα και γιατί χρειαζόταν;

Χρειάζεται να δημιουργήσουμε μέσα μεταφοράς για άτομα με ειδικές ανάγκες

Στο δεύτερο μισό του 20ου αιώνα, η παγκόσμια αυτοκινητοβιομηχανία αναπτύχθηκε με άλματα και όρια. Οι δρόμοι των ευρωπαϊκών πόλεων γέμισαν σταδιακά αυτοκίνητα. Στη Σοβιετική Ένωση, δεν είχαν όλοι την ευκαιρία να αγοράσουν ένα προσωπικό αυτοκίνητο. Ταυτόχρονα, το κράτος προσπαθούσε ακόμη να φροντίζει τους πολίτες του. Επιπλέον, σε μια χώρα που επέζησε από έναν τρομερό πόλεμο, εμφανίστηκε μεγάλος αριθμός ατόμων με αναπηρία. Από αυτή την άποψη, προέκυψε η ιδέα να δημιουργηθεί ένα φθηνό όχημα για να καλύψει τις ανάγκες αυτής της κατηγορίας πολιτών. Το αυτοκίνητο έπρεπε να πάρει το αμάξωμα ενός μικρού αυτοκινήτου και τον κινητήρα από μια μοτοσυκλέτα. Το αναπηρικό αμαξίδιο "СЗД" έγινε το στέμμαεξέλιξη τέτοιων οχημάτων. Η διανομή τους στους πολίτες έγινε από τις αρχές κοινωνικής ασφάλισης. Εκδόθηκαν για 5 χρόνια. Μετά από δυόμισι χρόνια, το αυτοκίνητο έπρεπε να έχει δωρεάν επισκευή. Μετά τη λήξη της διάρκειας ζωής, το μηχανοκίνητο καρότσι SZD επιστράφηκε με αντάλλαγμα ένα νέο.

Ιστορικοί προκάτοχοι

Το 1952 γεννήθηκε ο "S-1L". Το αμάξωμα της μηχανοκίνητης άμαξας είχε σχήμα σιδήρου, αφού υπήρχε ένας πίσω άξονας με δύο τροχούς, και υπήρχε μόνο ένας τροχός μπροστά. Αυτό μπορεί μερικές φορές να δημιουργήσει δυσκολίες κατά την οδήγηση σε χωματόδρομο με κακές καιρικές συνθήκες. Το αυτοκίνητο έπρεπε να τοποθετήσει ανεξάρτητα μια τρίτη πίστα στο κέντρο. Επιπλέον, μια τέτοια κατανομή σημείων αναφοράς παρείχε στο αναπηρικό αμαξίδιο κακή σταθερότητα. Αυτό αποτελούσε σοβαρό κίνδυνο για τον οδηγό, γιατί με κινητήρα 7,5 λίτρων. Με. η συσκευή μπορούσε να φτάσει ταχύτητες έως και 55 km / h. Ωστόσο, το καρότσι έδωσε στον ιδιοκτήτη του μια κάποια άνεση. Η πτυσσόμενη οροφή από καμβά το προστάτεψε με επιτυχία από τη βροχή.

Μοντέλο "C-3A"

Το 1956, μετά από έναν ριζικό εκσυγχρονισμό του προηγούμενου μοντέλου, το μηχανοκίνητο καρότσι S-3A εισήλθε στη μαζική παραγωγή. Ήταν εξοπλισμένο με έναν κινητήρα μοτοσικλέτας IZH-49, ο οποίος είχε ήδη 10 ίππους. Με. Παρά την τόσο σταθερή αύξηση της ισχύος, η βατότητα του αυτοκινήτου δεν έχει βελτιωθεί. Το καρότσι αποδείχθηκε πολύ βαρύ (425 κιλά) και αδηφάγο (5 λίτρα ανά 100 χλμ.). Ο κατασκευαστής δεν ήταν επίσης ευχαριστημένος με το υψηλό κόστος του μοντέλου.

Μοτοσικλέτα "SZD" - ο τελευταίος εκπρόσωπος στην κατηγορία

Οι σχεδιαστές προσπάθησαν να διορθώσουν τα μειονεκτήματα της προηγούμενης έκδοσης στο "S3D", που κυκλοφόρησε το 1970. Το μοντέλο εξοπλίστηκε με νέα υδραυλικά φρένα, πίσω ανάρτηση ράβδου στρέψης και νέο σύστημα θέρμανσης καμπίνας. Βελτιωμένος κινητήρας του μηχανοκίνητου αμαξιδίου "SZD" στα 12 λίτρα. Με. πρόσθεσε δύναμη σε αυτό. Το αυτοκίνητο δέχθηκε μεταλλική οροφή αντί για μουσαμά. Το μήκος του σώματος ήταν 2,6 μέτρα και το βάρος του ήταν σχεδόν μισός τόνος. Σε γενικές γραμμές, δεν μπορούμε να πούμε ότι το μηχανοκίνητο καρότσι SZD ανταποκρίθηκε σε όλες τις προσδοκίες των καταναλωτών. Ωστόσο, η ίδια η ιδέα του πώς μπορείς να αποκτήσεις ένα υβριδικό αυτοκίνητο και μοτοσυκλέτα θα μείνει αναμφίβολα στην ιστορία.